"Enemy",najjednostavnije rečeno,predstavlja portret psihički duboko podijeljenog čovjeka.Naime,film prikazuje njegove unutarnje konflikte sa odgovornošću kroz,bukvalno,dualne manifestacije njega samoga.Redatelj,čitavim tokom ovog izuzetno specifičnog ostvarenja,kako kroz verbalne tako i vizualne simbole opisuje prezir ili čak možemo reći i pobunu glavnog lika protiv autoriteta odnosno diktatura,kako ih sam imenuje.Međutim,pravo pitanje koje nam redatelj Villeneuve postavlja jeste:"Šta je za glavnog protagonistu filma reprezent diktature"?Odgovor leži u onome što glavni lik i njemu slični vide kao "oduzimača" ili "uništitelja" njihove slobode,fizičke i duhovne,njihove kontrole nad vlastitim životom i konačno njihove individualnosti.
U "Enemyju" pomenuta diktatura,tamnica za individualnost hedonistički orjentiranog muškarca jeste brak a diktator je žena odnosno supruga kao i eventualna porodica koju će sa njome zasnovati.Redatelj,strah ali i prezir glavnoga lika prema isključivo monogamnoj vezi prikazuje kroz arahnofobične simbole u kojima on žene u svom životu doživljava kao pauke koji pletu mrežu oko njegove jedinstvenosti,univerzalnosti i na kraju slobode (naročito one koju doživljava u seksualnim avanturama).U dotičnim avanturama on je potpun,slobodan i kao svojevrsni pobunjenik izražava neposluh,za njega,apsolutističkoj tvorevini zvanoj brak kao i osobinama odgovornosti i predanosti koje iz njega proizilaze.Kao posljedica svega rečenog tj odsustva želje da se odupre iskušenjima,Gyllenhaalov lik se "dijeli" na dvije osobe,statičnog profesora historije frustriranog cikličnom repetitivnošću svoga života i neukoroćenog,nesputanog,glumca kojemu vanbračne veze ili generalno avanture sa mnogim ženema zapravo simboliziraju slobodu i esenciju života. Ove dvije opozitne polovine iste jedinke su maksimalno konfrontirane jedna drugoj a ishod njihovog sukoba te eventualnog "pobjednika" je nemoguće prognozirati do samoga kraja što dodatno argumentuje režiserovu genijalnost u pogledu kreiranja neizvjesnosti priče.
Nakon,kritičkog ali i komercijalnog uspjeha "Prisonersa" Villneuve dokazuje da je majstor psihologije svojih likova kao i da minimalističkim,gotovo bezličnim,pristupom u pogledu lokacija na kojima snima uspješno nadoknađuje često odsustvo dijaloga što je naročito izraženo u Enemyu.Gyllenhall pod njegovom palicom blista i,čini se,kao da kroz ova dva filma pokazuje najbolje strane svoga glumačkog talenta..
Preporuka za ljubitelje težih,psihoanalitičkih triler-drama.